Ze zitten samen op de bank, een kop thee in de hand, dekentje over de benen, en er wordt gepraat. Héél veel gepraat. Over de baas die weer eens niet luisterde, over die vage app van haar date, over hoe haar moeder iets zei dat “toch écht niet oké” was. En haar vriendin? Die knikt, humt, zegt “ja snap ik” en “zó herkenbaar”.
En jij kijkt ernaar – of je hoort het van afstand aan – en denkt: Waarom belt ze mij hier eigenlijk nooit over? Als jij met een probleem zit, los je het op. Punt. En als je er echt niet uitkomt? Dan parkeer je het gewoon even. Maar zij? Zij móet het delen. Met haar vriendinnen, haar zus, de buurvrouw als het moet. Alles wordt besproken, van twijfel over een outfit tot diepe levensvragen.
Wat is dat toch? Waarom zoeken vrouwen zo vaak steun of bevestiging bij hun vriendinnen? En wat gebeurt er precies in dat uurlange telefoongesprek waarin het lijkt alsof de wereldproblemen zijn opgelost?
Herkenbaar? Misschien zie je het bij je partner, je dochter of je collega. En ergens blijf je het je toch afvragen: Wat zit hierachter? Wat doet dat vrouwenbrein wat het mijne niet doet?
Eigenlijk grijpen vrouwen naar die warme schouder van hun vriendinnen omdat hun brein nu eenmaal ontworpen is om óp elkaar aangesloten te blijven.
Wanneer ze stress ervaren, activeert zo’n gezellig kopje thee-tweeluik de aanmaak van oxytocine – het “knuffelhormoon” – en dat zorgt voor instant ontspanning.
Door te delen wat er speelt, versterken ze de sociale band en ontstaat er letterlijk co-regulatie: de emotie van de één wordt door de ander deels overgenomen én verzacht. Zo’n mini-emotie-uitwisseling maakt het brein van beide partijen stabieler én fitter om de rest van de dag weer aan te kunnen.
Daarnaast hebben vrouwen vaak meer spiegelneuronen aan staan dan mannen. Dat betekent dat ze elkaars gevoelens sneller “voelen” en spiegelen, wat je in zo’n uurtje kletsen terugziet in al die herkenbare hummetjes, “dat ken ik!”-momenten en instemmende knikjes. Dat stukje neurobiologie zorgt ervoor dat een goed gesprek met je beste vriendin niet alleen oplucht – het fungeert als een resetknop voor je hele gemoedstoestand.
En dan is er nog het evolutionaire plaatje:
In jagers- verzamelaars gemeenschappen trokken de mannen eropuit om te jagen, terwijl de vrouwen samenbleven om de kinderen te verzorgen, voedsel te verzamelen én elkaars rug te dekken.
Die gedeelde verantwoordelijkheid – van het verzamelen van vruchten tot opvoeding – maakte samenwerking en emotionele afstemming cruciaal voor overleving. Terwijl de mannen weg waren, zorgden de vrouwen met hun hechte band dat de groep sterk en veerkrachtig bleef. De vaardigheid om steun te vragen én te geven, zit dus diep ingebakken als slimme overlevingsstrategie.
Gun je jouw vrienden/familie/collega’s ook iedere week een breinfeitje?
Kopieer dan onderstaande link om door te sturen.
Volgende week ontvang je weer een breinfeitje in je postvak.
Tot dan!
Marcel en Astrid