Het gladde bolletje
Vandaag is mijn haar eraf gegaan. Yoni maakte eerst allemaal kleine staartjes, en samen met Gerben hebben ze die afgeknipt en daarna mijn hoofd geschoren. Nu heb ik een glad bolletje met drie millimeter stekeltjes. En eerlijk? Ik ben er best blij mee.
Het spoorboekje
Maandag 8 september stap ik op de trein.
Iedere drie weken een nieuwe rit, zes keer op rij. Daarna vijf weken lang elke dag naar de bestraling.
Het station kennen we inmiddels, het perron is
De trein is soms lastig bij te benen
De trein van gisteren hield zich aan zijn eigen spoorboekje
Het was er eentje die we amper konden bijhouden. Alsof we steeds op het perron zaten te wachten en dan ineens moesten rennen om er nog net op te springen.
Het behandelplan
Vandaag waren we bij de professor op consult. Volgende week volgt de intake voor radiotherapie en chemotherapie. Het zal al snel beginnen, waarschijnlijk binnen 2 à 3 weken vanaf nu.
Hey look, a squirrel
“Hey look, a squirrel!”
Normaal is dat mijn ADHD-kreet wanneer ik weer eens afdwaal.
Maar deze keer is het écht: een eekhoorn, zomaar in onze notenboom. Voor het eerst.
Alsof hij daar speciaal zit om me eraan te herinneren dat er altijd iets nieuws te ontdekken valt, zelfs dicht bij huis.
In mijn cocon
De afgelopen week voelde als één lange week van rusten, lezen en luisteren. Ik leef in mijn eigen cocon, op mijn eigen ritme. De dagen zijn gevuld met zon op mijn huid, de rust van de wei, en het besef dat de wereld ook best even zonder mij doordraait.
De mannetjes in mijn buik
In mijn buik lopen de mannetjes af en aan. Ze dragen helm, veiligheidshesje en hebben een duidelijke taak: herstelwerkzaamheden uitvoeren. Hier een scheurtje dichtmaken, daar een verbinding versterken, en ondertussen steeds kijken of alles volgens planning verloopt.
Ode aan de jumpsuit
Een jumpsuit na een buikoperatie is echt een fantastisch kledingstuk.
Zeker wanneer hij zo soepel is als die van mij; de zalmoranje jumpsuit die je op de foto’s steeds ziet terugkomen. Ik heb m al jaaaaaaaren en het is een echt flodderding
Het meisje, de wei en de brievenbus
Iedere dag loopt het meisje (niet omdat het kan, maar omdat het moet) een paar keer naar de brievenbus.
Gelukkig kán het ook.
Ze loopt niet naar de brievenbus om er iets uit te halen, maar om haar lichaam weer te laten wennen aan beweging. Heel rustig, op vertrouwd terrein.
Een sprongetje
Vanochtend ontdekte ik iets nieuws: ik kan weer opstaan uit mijn stoel en draaien in bed zonder mijn armen als hijskraan te gebruiken. Gisteravond nam ik mijn laatste pijnstilling, dus ik ga ervan uit dat mijn lichaam het proces nu zelf draagt.