Vakantiegevoel met na-ijleffect
Het is alweer dag 5 na de operatie.
Fysiek gaat het langzaam de goede kant op. Bewegen gaat iets makkelijker, ik heb minder pijnstilling nodig en ik heb vannacht goed geslapen. Ik loop wat meer rechtop, en dat alles helpt het herstel. Regelmatig bewegen is het devies! Dat betekent voor nu een aantal keer per dag naar de brievenbus (en ja, dat is al best een tripje want die staat aan t eind van de oprit)
Pip-dag en vallende rotsblokken
Gisteren was een beetje een pipse dag. Veel pijn, veel moe.
Aan de buitenkant zie je alleen maar een paar gaatjes en een licht gebruind velletje. Niet bepaald het beeld van iemand die een grote buikoperatie heeft gehad.
Stoned als een garnaal
Omdat ik een allergie heb voor ibuprofen, kreeg ik bij ontslag uit het ziekenhuis geen extra pijnstilling mee. Maar toen de verpleegkundig casemanager gisteren belde om te vragen hoe het ging, bleek al snel dat het niet optimaal was.
Slaapgebrek en pijn
Ik denk dat de pijnstilling van tijdens de operatie nu écht is uitgewerkt. In bed kan ik mijn draai niet vinden… en draaien zelf lukt ook al niet.
Naar huis – met verdwijntrucs en spuitjes
Naar huis – met verdwijntrucs en spuitjes
Vanaf de eerste zonnestralen van gisterochtend wist ik het zeker: ik wil naar huis. Ik had het hier wel gezien.
Mission Impossible: infuus-editie
Ik ben kennelijk lastig te prikken. Interessant om op je 57e achter te komen.
Na een paar mislukte pogingen en het plaatsen van een extra infuus onder narcose besloot datzelfde infuus gisteravond dat onderhuids water opslaan een revolutionaire behandeling moest zijn.
Poef, weg – de operatie
Gisteren om 11 uur werd ik opgenomen. Bij aankomst op de afdeling had ik nauwelijks tijd om mijn tas neer te zetten, want ik mocht meteen door. Dus hup: in zo’n prachtige, modieus onverantwoorde operatiejurk, afscheid nemen van Gerben, en op naar de OK.
Vandaag – de dag ertussenin
De zon is er nog niet… maar ik hoop dat ze zich straks alsnog laat zien.
Het is de laatste dag voor de operatie, en ik beweeg er zachtjes doorheen. Geen stress, wel ritueeltjes.
Ik heb m’n haar geverfd. Gewoon omdat ik daar zin in had. Een beetje me-time met een kwast en een handdoek om m’n hoofd.
Alles in stroomversnelling
Het gaat ineens hard.
Gisteren had ik de MRI van mijn lever, en gelukkig: niets vervelends te zien. Het bleek een veelvoorkomende, goedaardige clustering van levercellen — totaal los van de baarmoederkanker, dus echt een toevalsbevinding. Er hoeft ook niets aan te gebeuren dus de rest kan gewoon doorgaan. En dat is in dit geval best lekker.
Tussenin en een beetje dwars
De molen draait. En hij draait op volle toeren.
Gisteren had ik zo’n mwah-dag. Niet goed te duiden. Geen duidelijke reden, gewoon… mist in mijn hoofd.
Ik zit tussen afspraken in, krijg informatie in allerlei vormen en formaten, en m’n systeem probeert daar iets zinnigs van te maken.