Je zit op een terrasje, genietend van je drankje, als er een knappe vrouw voorbijloopt. Jij kijkt even—heel even maar—en denkt er verder niet bij na. Maar zij? Zij kijkt ook. Niet naar jou, maar naar háár.

En dan verandert de sfeer. Haar houding verstijft, haar ogen vernauwen zich net een beetje. Alsof er een onzichtbare strijd gaande is waar jij geen toegang toe hebt.

“Waarom loopt ze zo overdreven?”
“Dacht ze dat niemand haar zou zien?”
“Typisch zo’n vrouw die aandacht zoekt.”

De andere vrouw heeft niets verkeerd gedaan, maar tóch… ze is irritant. En terwijl jij denkt dat jullie gezellig samen iets drinken, merk je ineens dat je gesprekspartner wat kortaf wordt. Of opvallend veel over ‘dat soort types’ te zeggen heeft.

Je snapt er niks van. Waarom die blik? Waarom die lichte irritatie? Waarom is haar boosheid niet op jou gericht, maar op de vrouw waar jij—al was het maar een fractie van een seconde—naar keek?

Herkenbaar? Misschien ben je het zelf, misschien is het je partner. Maar je vraagt je af: waarom werkt dit zo?