Je zit samen op de bank, vrijdagavond. De snacks staan klaar, de afstandsbediening ligt strategisch binnen handbereik. Jij scrolt wat door de filmopties: explosies, achtervolgingen, een beetje sciencefiction — je hart maakt al een sprongetje. Maar dan klinkt het naast je: “Zullen we anders The Notebook kijken?”

Je slikt. De Notebook. Alwéér.

Zij nestelt zich verwachtingsvol tegen je aan, ogen glinsteren. Jij ziet het drama al voor je: tranen, lange blikken, eindeloze dialogen over gevoelens… Gevoelens! Ondertussen denk jij: “Waarom geen film waarin iemand in slow-motion uit een brandend gebouw springt?”

En zij dan weer: “Waarom moeten er altijd dingen ontploffen?”
Tja. Goede vraag.

Het is alsof jullie breinen een totaal andere filmzaal hebben geboekt. Jij wil actie, adrenaline, spektakel. Zij wil emotie, herkenning, liefde. En ergens ben je ook wel benieuwd: hoe kan het dat jullie allebei zó verschillend reageren op hetzelfde avondje Netflix?

Herkenbaar? Misschien ben jij die actie-liefhebber. Misschien huil jij wél bij een romantische film. Of misschien snap je gewoon écht niet wat haar zo raakt aan een fictieve brief uit 1942.