20 oktober 2018
Het was een stralende oktoberdag. 20 graden. Al vier maanden zat ik thuis, overbelast, met burn-out klachten die ik nog steeds niet wilde erkennen.
In mijn hoofd was ik nog steeds aan het rennen. Ik accepteerde niet dat ik was uitgevallen.
Natuurlijk had ik al hulp gezocht nog voor mijn ziekmelding. Want ik was niet ziek. Ik had alleen een beetje rust nodig.
De bedrijfsarts dacht daar anders over en verwees me door naar een psycholoog. De wachtlijst was lang, de intake net achter de rug.
Ik deed wat ik vond dat ik moest doen. Ik ging wandelen, de natuur in, ik deed de opdrachten die ik van mijn coach kreeg, ik slikte de medicatie die mijn huisarts me voor had geschreven.
Ondertussen ging ik door met rennen… letterlijk en figuurlijk. In mijn hoofd alleen bezig zo snel mogelijk beter te zijn, in mijn lijf alleen maar bezig de prestaties te verbeteren, sneller, langer, verder…
Maar rust nemen…. zoals de bedrijfsarts me had aanbevolen? Ik had geen idee hoe!
Zo ook die zaterdag in oktober. Meestal ging ik met de auto naar het water om daar met mijn longboard een paar kilometer te gaan boarden. Maar t was zulk mooi weer, ik besloot vanaf thuis te vertrekken. Het was fijn. Voor zover ik het fijn kon vinden, voor zover ik het kon voelen. Ik bekeek het alsof ik niet in mezelf was.
En op de terugweg gebeurde dat wat nodig was. Ik werd gesneden door een automobilist en moest kiezen. Óf vol op de auto knallen óf van het board stappen en mijn val breken. Ik koos voor het laatste….
Het volgend moment lag ik in de ambulance. Door de keramiste voelde ik de verzengende pijn even niet meer die opkwam toen ik besefte dat mijn schouder gewond was.
In het ziekenhuis bleek dat de schade enorm was. Schouder uit de kom, gebroken, en twee zenuwen afgescheurd waardoor ik geen gevoel meer had in mijn onderarm en mijn arm niet meer kon heffen….
Vanaf dat moment kon ik níets meer, zelfs niet zelfstandig douchen. De revalidatie duurde maanden. Rust nemen was de enige optie. Door de morfine heen gloorde de acceptatie van het niet-kunnen.
Je kunt zeggen dat het geluk bij dit ongeluk was, dat ik niet anders kon dan rust nemen. En dat het nu eindelijk lukte.
Mijn geest kon niet stoppen, mijn systeem greep in door me lichamelijk te doen stoppen.
Toeval? Ik geloof er niet in. Ik omarm het feit dat ik me moest blesseren om te Helen. En dat is wat ik ben gaan doen. Helen, zowel op mentaal als fysiek vlak.
Wat ik hiermee wil vertellen? Je geest is sterk, soms zó sterk dat het niet goed voor je is. Luisteren naar wat goed voor je is, helpt je helen. Kies je ervoor om niet te luisteren? Dan grijpt je systeem vroeg of laat in.
Meer weten over (preventie van) stress en burn-out? Neem contact met me op! Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.
Recente reacties