De molen draait. En hij draait op volle toeren.

Gisteren had ik zo’n mwah-dag. Niet goed te duiden. Geen duidelijke reden, gewoon… mist in mijn hoofd.

Ik zit tussen afspraken in, krijg informatie in allerlei vormen en formaten, en m’n systeem probeert daar iets zinnigs van te maken.

Morgen is de MRI van mijn lever, en ineens verscheen er ook een telefonische afspraak in mijn portaal.

Waarom? Geen idee nog. Het zal vast ergens goed voor zijn.

Maandag had ik een fijn moment: de intake met de gespecialiseerd verpleegkundige, die vanaf nu mijn casemanager is. Een fijn en open gesprek. Alles rondom de operatie is doorgenomen, en dat geeft houvast. Ik kreeg de opdracht mee om alvast wat dingen in huis te halen voor ná de operatie.

En toen stond ik dus bij de Kruidvat. Thermometer in de ene hand, paracetamol in de andere.

Maar m’n brein had er duidelijk géén zin in.

“Fuck it.” dacht ik. “Volgende week is er ook nog een Kruidvat.”

Ik heb het teruggelegd.

In plaats daarvan kocht ik een kleurboek en mooie potloden.

Dát leek me zinvoller op dat moment. En eerlijk? Dat was het ook.

Voor het eerst merkte ik gisteren hoe lastig ik de vraag “Hoe is het met je?” vond. Iemand die nog van niks wist. En dan weer het hele verhaal doen…

Ik weet dat dat erbij hoort. Dat ik dat in boeken heb gelezen. Dat iedereen dat zegt.

Maar ja.

Ik bén toch niet iedereen? 🤪

Gelukkig lukt het me meestal om met nieuwsgierigheid te kijken naar mijn eigen binnenwereld. Naar de paden die mijn brein kiest, de kronkels, de haperingen en de zijweggetjes.

Het blijft me fascineren — en ja, dat is geen toeval: het ís tenslotte mijn passie. 💛

Dus ik kleur. En ik kijk. En ik adem. En ik laat het even zo.

Fijn dat je meelee(s/f)t.

Liefs!