Ik ben kennelijk lastig te prikken. Interessant om op je 57e achter te komen.

Na een paar mislukte pogingen en het plaatsen van een extra infuus onder narcose besloot datzelfde infuus gisteravond dat onderhuids water opslaan een revolutionaire behandeling moest zijn.

Resultaat: een arm die eruit zag alsof ik me voorbereid op een carrière als plofkip. Lekker sappig en stevig dus.

De nacht was een soort van slapstickshow met piepende pompen, zuchtende kamergenoten en ikzelf die de minuten aftelde tot het eerste straaltje daglicht.

Positief puntje? Ik was zélf al verlost van naalden én een mogelijk pieporkest en kon dus makkelijk mijn kleine wandelingetjes naar de badkamer maken!

Mijn arm krijgt gelukkig langzaam weer zijn oude proporties. Af en toe knijp ik er even in. Langzaamaan wordt het weer soepeler. Ik heb ooit geleerd dat je aan de stevigheid van vlees kunt voelen of t well-done of medium-rare is.
Ik denk dat ik medium-raar ben 😜

Grey’s Anatomy

Vanmorgen was mijn kamer het decor van een filmset zoals Grey’s Anatomy.

Hele optocht aan mijn bed: professor voorop, gevolgd door een rij verse co-assistenten, allemaal met die blik van
‘kijk eens, een zeldzame soort in haar natuurlijke habitat’.

Hoogtepunt van de scène: één van de co-assistenten kreeg de beurt om mijn casus uit te leggen, maar verwisselde per ongeluk een laparoscopie met een laparotomie.

Het meisje werd zo rood dat ik even dacht dat ze zelf geholpen moest worden om weer op adem te komen.

De professor corrigeerde haar vriendelijk, maar ik zweer dat er onder de anderen een paar blikken werden uitgewisseld van medelijden tot
‘shit, ik ben blij dat ik t niet was’.

Na het controleren van de wondjes trokken ze gezamenlijk verder, de mobiele unit met zich mee, keurig in pas achter dokter Mc Dreamy aan.