Sinds de uitslag van het biopt in Goes weten we dat ik in de hoogste risicogroep val. 
Dat betekent: hoe de operatie ook is gegaan en wat de uitslag daar ook van is, er volgt sowieso een vervolgbehandeling met chemo en bestraling.

Dus bereiden we ons nu samen voor op het vervolg van onze reis alsof we langere tijd op pad zouden gaan: zorgen dat de voorbereidingen gedaan zijn voor vertrek. Goed eten, voldoende rust, fijne herstelplekjes binnen én buiten creëren, en de conditie langzaam opbouwen door iedere dag samen te wandelen. Alles om straks stevig in mijn schoenen te staan.

Ik zie er niet tegenop en kijk er ook niet naar uit. Nu ben ik gezond, straks word ik tijdelijk zieker. Dat ga je ook aan de buitenkant zien: het korte koppie maakt binnenkort opnieuw zijn opwachting. Al heb ik dit keer al gedreigd met een knalroze pruik – een beetje kleur mag best, toch?

Het voelt dubbel: eerst nog meer inleveren om later meer kans te maken op een langere toekomst. Maar die kans, dat ik dit verhaal over jaren nog steeds kan vertellen, die grijp ik.  En dát is waar ik het voor doe.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de Vlaamse gaai die me gisteren vanaf het hek toeriep voor hij wegvloog. Alsof hij wilde zeggen: blijf in je eigen kracht staan en gebruik je vleugels, ook als het even zwaar wordt.

Volgende week weet ik meer over de planning van het komende half jaar.

Liefs vanuit de wei waar de zon heerlijk schijnt!