De meteorologische herfst is begonnen.
Je merkt het meteen: de ochtenden zijn frisser, de lucht ruikt anders, de zon staat lager en het licht heeft die zachte gouden gloed die alleen september kent. Ik roep om de haverklap: Kijk, wat een mooi licht! en maak in gedachten de mooiste plaatjes.

Toeval of niet, het is precies nu dat mijn haar echt begint uit te vallen.
Elke keer als ik met mijn hand door mijn stekeltjes ga, blijft er wat achter. Het voelt bijna alsof mijn lichaam meedoet met het seizoen. Loslaten wat niet meer nodig is, ruimte maken voor wat nieuw zal groeien.

Het is een gekke gewaarwording. Ik wist dat het zou gebeuren en ik heb me voorbereid, maar het moment zelf is toch best gek.
Geen verdriet, eerder een soort kalm besef: dit is een fase.
Net als de bomen die straks hun bladeren laten vallen, laat ik nu los. En straks, in de lente, zal ook ik weer een donzen vachtje hebben.

Ik wil geen kale plekken, dus scheer ik het nog eens extra kort en verwen mijn hoofdhuid met lekkere crème. Wanneer het zo ver is, gaat het er helemaal af.

De wind ruist door de tuin, de kittens spelen en ontdekken alles wat los en vast zit en ik adem de herfst in. Genietend in het herfstzonnetje, met een boek en een muziekje in mijn hangmat, en vooruitkijkend naar wat komen gaat.

Een nieuw hoofdstuk, met een kale kruin en een open blik naar wat komt.

Donderdag naar de oncoloog, bloed prikken en zien of we maandag voor de volgende kuur kunnen gaan!