De derde chemo zit er net in. Over anderhalve week ben ik op de helft!!

Vanmorgen bij onze casemanager even gesproken over de chemo-vermoeidheid.
Een hele andere vermoeidheid dan die van inspanning (of de rebound van Ritalin 🤪)

Er zijn dagen waarop het voelt alsof de trein waarin ik zit, plotseling tot stilstand komt. Zonder waarschuwing, zonder aankondiging. Een soort van noodstop waarbij alle systemen even uitvallen.
Geen fluitje, geen sein. Geen leuke conducteur die t aankondigt zodat je je er op kunt voorbereiden.

Gewoon: stop.

En daar sta ik dan, midden op het spoor. De omgeving beweegt door, de wereld lijkt in hetzelfde ritme te blijven rijden maar ik niet meer. Mijn energie is weg. Niet zichtbaar, niet meetbaar, maar voelbaar in elke vezel.

Die onzichtbare vermoeidheid is verraderlijk. Voor de buitenwereld zie ik er goed uit, dat hoor ik vaak. En ik zie het zelf ook. Met een beetje make-up en kleurige kleding.

Maar wat niemand ziet, is hoe een klein taakje; een wasje opvouwen, de vaatwasser uitruimen, de post openmaken, kan voelen als het beklimmen van de Mount Everest zonder zuurstof.

En dan dat stemmetje… dat zegt dat ik me aanstel. Dat ik me groot moet houden. Want er zijn tenslotte veel mensen die het zwaarder hebben, tóch?

Dat schuldgevoel kruipt ongemerkt naar binnen. En precies dáár zit mijn uitdaging: om mild te blijven. Om mezelf te vergeven dat ik niet altijd kan wat ik wil. Om ook dat te accept-eren.

Sinds de trein tot stilstand kwam, kreeg mijn leven een andere vorm. De zingeving die ik vroeger vond in werken, creëren en helpen, vind ik nu in zachtere dingen. In gesprekken, in stilte, in kijken naar de lucht. In mezelf toestemming geven om even níet de sterkste te zijn.

Dat de verbouwing in sneltreinvaart doordendert helpt daarbij ook niet echt. Het spoorboekje van Gerben is een ander dan dat van mij. Ook hij wordt ‘geleefd’ maar op een andere manier. Ons ritme is anders en gelukkig zijn we wel
Een paar keer per dag op t zelfde station! Zo blij dat we dit samen kunnen doen.

Hulp vragen blijft spannend. Stofzuigen lijkt immers zo makkelijk! Het duurt toch maar een kwartiertje! En koken vind je toch ook leuk??
Het schuurt aan trots, aan onafhankelijkheid. Maar het is ook een oefening in vertrouwen. In de ander, en ook in mezelf.
Steeds vaker hoop ik te durven zeggen wat ik nodig heb, zonder me kleiner te maken. Zonder me te verontschuldigen.

De trein rijdt niet meer in het tempo van vroeger. En misschien is dat precies de bedoeling. Want soms vind je pas zin, rust en kracht als alles even stilvalt. Omdat er dan ruimte is om even tot be-zin-ning te komen en het sportboekje uit te pluizen. Om te leren herkennen wanneer t spoor te steil loopt. Om even te voelen dat ik er nog ben!