Samenvatting van een zachte, volle periode
met een kleine hulpvraag
De afgelopen weken waren goed. Rustig, naar binnen gekeerd, maar goed.
Twee weken geleden ben ik op aanraden van mijn verpleegkundig casemanager naar een gespecialiseerd oncologisch acupuncturist geweest. En wonderlijk genoeg voelde ik direct verschil. De neuropathie werd zachter, de andere bijwerkingen milder. Vandaag ga ik terug voor een vervolgsessie, en ik ben oprecht benieuwd wat het me verder brengt.
Gisteren kreeg ik mijn vijfde kuur.
Vijf! De één-na-laatste!
En mijn bloedwaarden waren weer op het niveau van eind september. Ik geloofde het bijna niet, maar het stond er echt. En dat betekent dat er nog maar één te gaan is. Als alles meezit, ben ik voor het einde van het jaar klaar met de chemotherapie.
De vermoeidheid is wel sterker geworden. Logisch ook.
Als ik goed doseer, is het goed te doen. Mijn dag is gebaat bij ritme: vroeg naar bed, in de late middag al afschakelen, luisteren naar de signalen van mijn lijf. Het helpt.
Maar moe zijn heeft ook een keerzijde: een kort lontje. En dat lontje wordt zó kort in combinatie met de dexamethason dat je het soms bijna niet ziet. Arme Gerben. Arme kittens. Ik kan dan minder hebben, ben sneller geprikkeld. Hij zegt dat het meevalt. Dat het vooral zit in mijn eigen patroon van “goed, aardig, gezellig” willen zijn. En dat is precies het patroon dat nu onder druk staat.
Mijn lage energie en het chemobrein doen nog iets anders: ze zorgen ervoor dat ik dingen vergeet. Woorden verdwijnen, tijd vervormt, berichten blijven steken in concepten zonder dat ik het doorheb. En dat voelt soms rot, want dan lijkt het alsof ik niet reageer, niet dankbaar ben, niet oplet.
De waarheid is precies andersom.
Ik ben dankbaar. Enorm.
Voor kaarten, berichtjes, energie op afstand, en simpelweg jullie aanwezigheid.
Maar ik kan niet altijd geven zoals ik dat graag zou willen.
En dat moet ik leren verdragen.
Dus: mis je iets van mij? Laat het me weten.
Het is nooit persoonlijk bedoeld. Soms zwerft een appje twee weken rond voordat ik zie dat het nooit verzonden is.
Dit is dus stiekem ook een kleine hulpvraag… en iedereen die mij kent weet dat dat al een overwinning op zich is.
De komende twee maanden ziet mijn spoorboekje er zo uit:
- Laatste chemo: 22 of 29 december
- Januari: rust, bijkomen en samen met mijn lief een week naar ons geliefde Tenerife
- Vanaf 2 februari: 5 weken dagelijks bestralen
- In die periode: starten met oncologische revalidatie
- Daarna: langzaam opbouwen, met zachtheid en plezier
Ik ben onderweg. En ik blijf dankbaar voor iedereen die naast me meeloopt, op zijn of haar eigen manier.
♥️
