En toen was daar ineens dit: een groep zonder gesprek, maar vol leven.

Ik weet niet precies waarheen ik ga, maar ik weet wél waarvoor ik kies.

Niet vechten. Wel voelen.
Niet overleven. Maar léven.
Ik neem je mee, in stukjes.

Sinds vorige week weet ik dat ik baarmoederkanker heb. Klinkt serieus, is het ook – maar dit wordt geen drama-groep.

Woensdag heb ik mijn eerste gesprek met de oncoloog. Tot die tijd dobber ik wat rond tussen WTF, oké dan, en hoeveel witte chocola is sociaal aanvaardbaar op een dag?

Ik neem je mee op mijn eigenwijze reis — zonder kaart, mét nieuwsgierigheid.