Ik neem de dingen zoals ze komen. Geen paniek, geen doemscenario’s — gewoon stap voor stap, dag voor dag.

Soms is er wel wat onrust. Vooral als ik in het niet-weten beland: wanneer hoor ik iets? Wanneer komt de volgende afspraak? Dat schuurt dan even. Wachten, dat is soms lastiger dan het nieuws zelf.

Maar over het algemeen voel ik me kalm. Positief. Realistisch ook.

Af en toe plopt er een minder fijne gedachte op, maar die mag er zijn. Ik blijf niet hangen — ik laat ’m voorbijdrijven.

Nu lig ik in mijn hangmat, muziekje op, het geklater van de sproeier op het net ingezaaide gras op de achtergrond.

Wat me de afgelopen dagen duidelijk is geworden, is hoe diep mijn liefde voor Gerben gaat. En hoe ons samenzijn nóg een laag heeft gekregen. Soms voel ik me daarin ook tekortschieten — alsof ik niet genoeg voor hem kan zijn terwijl ik zelf aan het verwerken ben. Terwijl ik af en toe even verdwijn in mijn eigen gedachten.

En het is goed. Open. Liefdevol. We praten, we lachen, we genieten van elkaars aanwezigheid. We durven onze onzekerheden te benoemen. En we zijn samen zo sterk!

Morgen

Morgen ga ik naar het ziekenhuis voor mijn eerste gesprek met de oncoloog. Een jonge arts, in het Catharina ziekenhuis.

Ik hoop dat ze net zo fijn is als de gynaecoloog in Goes — warm, helder, betrokken.

Wat er precies besproken wordt? Geen idee nog. Ik laat het weer op me afkomen. Een eerste stap richting meer duidelijkheid.

Een beetje spanning, een boel nieuwsgierigheid, en vooral: vertrouwen.

Ik laat je iets weten zodra ik meer weet.