Gisteren om 11 uur werd ik opgenomen. Bij aankomst op de afdeling had ik nauwelijks tijd om mijn tas neer te zetten, want ik mocht meteen door. Dus hup: in zo’n prachtige, modieus onverantwoorde operatiejurk, afscheid nemen van Gerben, en op naar de OK.

Het ging allemaal snel, maar niet zonder wat plezier tussendoor. Het anesthesieteam bleek goed voor een lach: de anesthesist had ooit zijn co-schappen in Goes gelopen, dus er vlogen wat bekende namen voorbij. De typische excentriekelingen die je in zo’n ziekenhuis nooit vergeet kwamen natuurlijk ter sprake. En ja, dat leverde een paar smakelijke herinneringen op.

En daarna… poef. Weg.
Alsof iemand het licht uitknipte.

De operatie duurde bijna vier uur, maar daar heb ik geen actieve herinnering aan.

Het eerste echte moment dat ik terug was op deze planeet?

Dat waterijsje dat ik daarna kreeg. En geloof me: meer dan ooit smaakte iets zó goed!

Na de operatie werd ik weer naar mijn kamer gebracht. Nog een beetje dromerig van de narcose, maar helder genoeg om te registreren dat de gynaecoloog-oncoloog even langs kwam.

Wat een fijne verrassing: ik had haar nog niet eerder ontmoet, maar wat een superleuke vrouw. Ondanks dat zij de derde gynaecoloog is die mij door dit proces begeleidt, voelde het direct persoonlijk. Alsof ik weer een stukje extra vertrouwen kreeg toegestoken.

Ze vertelde dat alles goed was gegaan: de organen zijn verwijderd, de biopten genomen, en een heleboel lymfeklieren zijn meegenomen voor onderzoek. Op het oog had ze niets geks gezien, en ze was tevreden. Nou, als zij tevreden is… dan ben ik dat ook.

Vlak daarna kwam Gerben al binnen. Ze had hem gebeld toen ik nog op de recovery lag te genieten van mijn waterijsje.

Hij kwam binnen en serieus, ik smelt elke keer als ik die pretogen van hem zie. Ze zijn zó vol liefde, zó vertrouwd, en eerlijk gezegd ook gewoon de mooiste van de wereld.

Daarna kreeg ik boterhammen en mocht ik al snel zelf naar het toilet. Het ging dus allemaal wonderlijk snel.

Pijn? Ja, een beetje. Vijf kleine gaatjes in mijn buik, en wat er binnenin zit zie je natuurlijk niet… maar het is te doen. En ik ben vooral opgelucht dat deze stap gezet is!