Gisteren was een beetje een pipse dag. Veel pijn, veel moe.

Aan de buitenkant zie je alleen maar een paar gaatjes en een licht gebruind velletje. Niet bepaald het beeld van iemand die een grote buikoperatie heeft gehad.

Maar vanbinnen… daar is het een ander verhaal. Daar lijkt het wel een slagveld, precies hetzelfde als bij een niet-robotoperatie.

Alleen staat er geen bordje bij met: “Let op, grote reconstructiewerkzaamheden gaande, pas op voor vallende rotsblokken en losliggend materiaal.”

Dus je doet gewoon voorzichtig en hoopt dat de boel niet ineens instort vanbinnen maar vindt ondertussen van jezelf dat je je niet zo moet aanstellen….

Zelfs mijn huid deed mee met de pipsheid. Alle energie en bloed leken te worden omgeleid  naar de binnenkant, waar keihard gewerkt werd, in plaats van naar een fatsoenlijk kleurtje aan de buitenkant.

En met het grauwe weer en regen erbij heb ik, naast mijn verplichte 3 x 30 minuten zitten en 100 meter wandelen, vooral veel tijd half horizontaal op de bank doorgebracht.

Vandaag voelt anders. De zon schijnt weer, en ik zit nu op mijn herstelbankje, kijkend over de weilanden, genietend van de rust en stilte om me heen.

Alsof alles even kan ademen. En ik ook!

Dit zijn betere omstandigheden voor de reconstructie werkzaamheden!!