Vanochtend ontdekte ik iets nieuws: ik kan weer opstaan uit mijn stoel en draaien in bed zonder mijn armen als hijskraan te gebruiken. Gisteravond nam ik mijn laatste pijnstilling, dus ik ga ervan uit dat mijn lichaam het proces nu zelf draagt.

Het grappige is dat zoiets kennelijk bijna ongemerkt, overnight, gebeurt. Je gaat naar bed met een fort aan kussens om je heen en staat op… en stapt er zó uit.

Slaap is echt een prachtig instrument van het systeem om te resetten.

Verder geef ik mezelf deze dagen toestemming om me te vervelen. Mijn laptop is sinds vorige week al leeg (en blijft dat nog even) en ik lees een boek.

Ik kijk naar de hazen en paarden in het weiland, en geniet van de katten en de hond die net iets meer bij me lijken te willen zijn.

Al is het ook heel goed mogelijk dat ik ze normaal, in de waan van de dag, gewoon minder opmerk. En dat het niet zij zijn die veranderd zijn, maar ik. 😉

Want soms zit het grootste sprongetje… gewoon in blijven zitten.