De afgelopen week voelde als één lange week van rusten, lezen en luisteren. Ik leef in mijn eigen cocon, op mijn eigen ritme. De dagen zijn gevuld met zon op mijn huid, de rust van de wei, en het besef dat de wereld ook best even zonder mij doordraait.

Wanneer ik woorden geef aan deze periode zijn het vooral dankbaarheid en geluk.  Dankbaar voor Gerben en zijn pretogen. Voor het uitzicht vanaf mijn herstelbankje. Voor de lieve kaartjes, kadootjes en berichtjes die telkens een glimlach brengen. Voor de bezoekjes die zijn geweest en precies goed waren. Voor t feit dat mijn kids genieten van hun vakanties in t buitenland.

En dan geluk. Ik kan oprecht zeggen dat ik op dit moment de meest gelukkige periode in mijn leven ervaar. Niet het uitbundige, spring-op-de-tafel soort geluk, maar dat stille, warme gevoel dat van binnen fluistert: “Wow, ik leef gewoon het leven waarvan ik heb gedroomd maar nooit geloofde dat het voor me zou zijn weggelegd.

Misschien wel het meest bijzondere: ik heb in geen jaren zo ontspannen kunnen genieten van rust. Geen drang om iets te doen, geen schuldgevoel over stil zijn. Gewoon zijn. En dat is misschien wel de mooiste bijwerking van dit hele proces.

Ik ben dus veel minder bezig met de buitenwereld en dat merk je misschien. Het klopt. Mijn aandacht zit hier, bij het nu, bij wat er dichtbij is. Dat is nu mijn proces.

Mijn wereld was dus klein deze week. Maar wat kan een kleine wereld gróót voelen.