“Hey look, a squirrel!”

Normaal is dat mijn ADHD-kreet wanneer ik weer eens afdwaal.

Maar deze keer is het écht: een eekhoorn, zomaar in onze notenboom. Voor het eerst.

Alsof hij daar speciaal zit om me eraan te herinneren dat er altijd iets nieuws te ontdekken valt, zelfs dicht bij huis.

Onder diezelfde boom liggen drie van onze katten loom in het gras.

Catootje, hoogzwanger, kan ieder moment bevallen van de kittens die al zichtbaar bewegen in haar buik. Er hangt verwachting in de lucht. Terwijl de eekhoorn druk heen en weer springt, wachten de katten rustig af. Gelukkig is de eekhoorn sneller en wendbaarder dan zij zijn.

Ik herken ook wat van mezelf in het tafereel.
Ik zit in mijn laatste rustweek. Volgende week hoor ik waarschijnlijk meer over de nabehandeling. Mijn lijf is nog volop bezig met herstel, mijn hoofd wacht op wat komen gaat.

Tussen de boom en het bankje, tussen de katten en de eekhoorn, vind ik mijn plek in de rust, het zonnetje en de buitengeluiden.

Het voelt alsof ik, net als de katten, in afwachting ben en tegelijk, net als die eekhoorn, onverwacht verrast word door iets nieuws.

Soms is dit het enige dat nodig is: gewoon zitten, kijken, en toestaan dat de dingen ontstaan.

Het leven laat zich niet plannen. Soms springt er gewoon ineens een eekhoorn je dag binnen.