De trein van gisteren hield zich aan zijn eigen spoorboekje

Het was er eentje die we amper konden bijhouden. Alsof we steeds op het perron zaten te wachten en dan ineens moesten rennen om er nog net op te springen

Van kwart over negen tot kwart voor drie zaten we in het ziekenhuis. Lab, apotheek, oncoloog, radiotherapeut. Gesprekken, prikken, medicijnen ophalen, wachten. Steeds weer een ander perron, steeds weer een ander vertreksein.

En toch: hoe vaak we ook in- en uitstapten, het voelde alsof de trein ons telkens nét te snel af was. Tegen de tijd dat we thuis waren, waren we allebei moe. Lamgeslagen bijna. Les daarbij: iets te eten en drinken meenemen voor t geval dat er vertraging optreedt!

Er is weer meer duidelijk geworden. Het traject ligt er: eerst zes chemokuren, daarna bestraling. Maar tegelijkertijd staan we nu opnieuw op het perron. Wachten tot het sein komt. Wachten tot de eerste chemo begint. Dat gaat waarschijnlijk ook weer sneller zijn dan we eerst dachten: mogelijk volgende week al.

Het ritme van de verdere reis zal zich pas vormen als we eenmaal onderweg zijn. Tot die tijd is het: wachten, rennen, springen. En hopen dat we goed landen in de juiste coupé.

Ondertussen creëren we onze eigen wachtruimte en maken het onszelf daar zo comfortabel mogelijk. Dat betekent soms ook ‘even uit de lucht zijn’. Tijd voor elkaar en onze eigen gevoelens. Inchecken bij wat we zelf nodig hebben, en bij wat de ander nodig heeft. Praten, knuffelen, het spannend vinden, formule 1 kijken.

Luka heeft ervoor gezorgd dat ik kan blijven fietsen ook straks wanneer ik me minder goed zal voelen. Hij bracht zondag een fiets met trapondersteuning voor me mee. Ik ben er super blij mee ondanks dat fietsen op een elektrische fiets wel een beetje in mijn allergie-zone zit. Wanneer je iets kleurrijks in de omgeving van Oirschot op landweggetjes ziet zoeven, ben ik het misschien wel!

Zo ontdek ik steeds meer van de omgeving.