Het is zover. Onderweg naar de eerste chemo.

Een moment waar wekenlang naartoe is geleefd, voorbereid, en het klinkt misschien gek, ik heb er bijna zin in.

En nu? Zit ik samen met Gerben in de auto op weg naar het ‘station’. Mijn chemotas gevuld met van alles en nog wat….

Alsof ik samen met een hele ploeg andere reizigers in de coupé ga stappen. Iedereen met zijn eigen reden, zijn eigen bagage, maar toch in hetzelfde ritme onderweg.

“Zij die gaan chemoën groeten u.”
Een zin die ergens licht en lucht geeft, al klinkt hij ook plechtig.

Want het ís niet niks. Je weet dat je lijf straks zwaarder werk te doen krijgt, dat je energie in golven komt en gaat.

Toch kies ik ervoor dit te zien als een rit: een traject dat me verder brengt. Elke kuur een halte, elke bijwerking een medereiziger, en uiteindelijk: de bestemming.

Vandaag begint dat spoor. En ik zit in de trein. Gelukkig niet alleen. Dank jullie wel voor alle berichtjes voor succes! Gerben gaat een stukje met me mee. Gelukkig hoeft hij niet ‘all the way’ te gaan. Al is t maar omdat hij nog niet kaal wil 😜