Gisteren heb ik lekker ge-LEGO’d, met niet-voelende vingers. En dat is nog best een uitdaging. Probeer maar eens een radio van LEGO te bouwen wanneer je wijs- en middelvingers nauwelijks voelen wat ze aanraken, laat staan hoeveel druk je moet zetten om kleine blokjes aan elkaar te klikken.

Maar wat het wél doet, is afleiden. Heerlijk afleiden, op zo’n grijze, regenachtige dag.

Mijn energie is laag. Alles gaat in halve uurtjes: even zitten, even bouwen, even rusten. Toch is dat kleine beetje focus ergens anders precies wat ik nodig heb. Even niet denken aan mijn lijf, aan bijwerkingen of aan schema’s. Alleen dat ene blokje dat nét niet past, en de voldoening als het uiteindelijk wél lukt. (Na drie keer het ding weer uit elkaar gehaald te hebben omdat ik een blokje overhield 🫣)

Deze dagen voelen een beetje als uitzitten. Wachten tot mijn lichaam de storm van bijwerkingen weer achter zich laat. Maar zolang ik iets kan bouwen, al is het maar steen voor steen, bouw ik ook aan herstel. Langzaam. En met zachte handen.

Vandaag gaat Gerben op pad voor de laatste toerrit van het jaar. Ik blijf thuis, het komt nog net iets te vroeg voor me. Maar ik voel dat de bijwerkingen langzaam afnemen, en dat geeft ruimte. Deze dag wordt er één van zacht herstel: knuffelen met de kittens, een stukje wandelen als het droog is, een boek erbij, wat muziek, en gewoon genieten van wat er is.

Vanmorgen hadden we samen weer zo’n mooi gesprek. Over de diepere lagen van liefde die zich nu steeds vaker laten zien. Over hoe dichtbij je elkaar kunt voelen, juist wanneer alles wat vanzelfsprekend was even stilvalt.

We spraken over die stemmetjes die soms fluisteren wat zogenaamd hoort; de maatschappelijke regels die ik kennelijk ook heb ingeslikt.

“Ben ik nog wel een goede vrouw voor hem? Hij werkt zo hard, en ik… ik zit maar wat te niksen.”

Het is wonderlijk hoe snel je jezelf daarin kunt verliezen. En gelukkig ben ik me ervan bewust. Want het slaat natuurlijk he-le-maal nergens op!

Maar er is ook iets moois: hoe we elkaar blijven vinden, juist in eerlijkheid en openheid. Hoe we mogen zeggen wat we voelen zonder dat er iets ‘gerepareerd’ hoeft te worden. En hoe dankbaar ik ben dat we elkaar steeds weer aankijken en weten: dit is liefde. Niet in grootse gebaren, maar in de zachte dingen. In tijd, in rust, in écht samen zijn.

Ik schrijf dit terwijl ik jullie playlist heb aan staan. Een mengeling van stijlen, boodschappen, emoties, gevoel. Waarin ik jullie én mezelf herken.

Een hele fijne zondag!