De afgelopen twee weken waren er vooral om even naar binnen te keren.

Niet alleen letterlijk, ook in mijzelf. Inmiddels twee fijne gesprekken gehad met de ethicus van het ziekenhuis. Het is heerlijke voeding voor mijn ziel en sparren op een manier die aansluit bij hoe ik deze levensperiode ervaar.

Ook voor hem, er zitten niet vaak mensen tegenover hem die niet echt met een concrete hulpvraag komen. En ondanks dat ik geen directe hulpvraag heb, zijn onzde gesprekken wel heel helpend!

Fysiek merk ik dat ik sneller moe ben, maar mentaal gaat het goed. Rustiger. Helderder zelfs.

Wel vind ik mezelf door de vermoeidheid soms snel geprikkeld. Wordt door mijn omgeving overigens anders ervaren begrijp ik 😉

Toch bracht deze periode ook verdriet. Onze liefdeskitten, Catootje van anderhalf, de mama van de kittens, is er niet meer. Ze is door de honden van de buren gegrepen en heeft het niet overleefd. Een gebroken nek, zomaar, van het ene moment op het andere. En ineens waren de kittens met acht-en-een-halve week wees. Ze doen het goed, maar we missen Catootje enorm! Haar lieve ‘prrrrt’ geluidjes, haar poging blokjes kaas te stelen van Gerben, haar aaibaarheid.

Ondertussen komt ook de verbouwing in een andere fase. 
De grote projecten zijn bijna afgerond: het dak en de wanden staan, de elektriciteit en verwarming worden nu aangelegd, en volgende week komen de deuren. Er komt weer een beetje ruimte, rust, overzicht. En dat merk je in alles. Ook in Gerben, en daardoor ook in ons. Er is zelfs al een dag geweest dat we zomaar een hele dag met z’n tweetjes waren. En dat is dan echt even genieten.

We hebben samen een nieuw tweedehands bankstel gekocht. Eentje met een chaise longue, waarop je heerlijk kunt hangen. Gerben met z’n benen op de zetel en ik heerlijk met mijn hoofd in zijn schoot. En dat hebben we zondag dus meteen gedaan.
Formule 1 gekeken, pizza (onze guilty pleasure bij F1)  erbij, dekentje over ons heen: gewoon even niets hoeven en samen zijn

Vrijdag werd ik goedgekeurd voor kuur vier, en gisteren is die er ook gegaan.

Het voelt als een kleine mijlpaal: bijna op driekwart van dit deel van het traject. We tellen af!!!

Buiten kleuren de bladeren en de lucht hangt vol zacht licht.
De Indian summer heeft iets vertragende, alsof de natuur even fluistert:

“Je hoeft niet te haasten. Alles gaat in z’n eigen tijd.”

En nu het ‘s-avonds vroeger donker is vind ik t ook weer heerlijk het binnen gezellig te hebben. Een lampje en een kaarsje aan. 

Genieten dus!!!