De eerste dag, de echte chemo-dag, ging dus verrassend soepel.

Geen klachten, logisch natuurlijk: de medicijnen moesten hun werk nog opstarten. Alleen die last van de dexamethason…

Ik riep nog stoer: 
“Als ik kan kiezen tussen misselijk zijn of niet slapen, kies ik voor niet slapen.”

Na drie nachten zonder slaap kwam ik daar toch een beetje op terug. Ik wist niet meer wat voor of achter was, of t ochtend of avond was, of wie ík überhaupt was.

Gelukkig hoefde ik gisteren geen dexamethason meer te nemen en heb ik vannacht eindelijk weer wat uurtjes kunnen maken. Het nadeel? De bijwerkingen melden zich nu: spier- en gewrichtspijn. Soms voel ik me net een oude vrouw met knokelige gewrichten.

Beweging helpt. Dus gisteren toch even een wandeling gemaakt. En raad eens wie ik tegenkwam?
Een kabouter. Echt waar. Gewoon in een boom, vlak bij huis. Misschien zat hij er al langer, maar ik had hem nog nooit gezien.

Na onze spontane selfie besloot hij blijkbaar een regendans te doen, want niet veel later kreeg ik een flinke bui over me heen. En zonder haar voelt dat nét wat frisser. Brrrrrr…. Zo koud in mijn nek!!!

Daarbij merk ik dat mijn smaak verandert, ik wat lichte misselijkheid voel en pijn in mijn mond krijg. Des te fijner dat Olivia en Luka langskwamen om te koken. Ze maakten een heerlijk smeuïge, zachte vegan witlofschotel. Op dat moment het mooiste en lekkerste cadeautje dat ze konden geven. Samen aan tafel, to i schoof ook nog aan, gezellig kletsend, en ik heb er heerlijk van gesmuld. Daarna nog even m’n benen gestrekt en een volle nacht in het waterbed gelegen (en een keertje niet op bank of daybed)