In onze maatschappij streven we voortdurend naar geluk. We willen allemaal succes, comfort en plezier, en vermijden tegenslagen zoveel mogelijk. En als ze er toch zijn, verbergen we ze, of doen alsof we nog steeds gelukkig zijn. Maar door dit eindeloze streven naar een perfect leven, ervaren we nooit het geluk waar we zo naar verlangen.

Megan was ook zo iemand. Ze werkte altijd hard om succes na succes te behalen. Ze had een bloeiende carrière, een prachtig huis en leuke vrienden. Alles leek perfect, maar toch voelde ze zich leeg. Ondanks al haar prestaties was ze niet echt gelukkig.

Op een dag kwam Megan bij mij in de praktijk. Ze begreep niet waarom ze zich zo leeg en uitzichtloos voelde. Tijdens ons gesprek merkte ik op dat Megan alles leek te hebben, maar toch niet gelukkig was. Ik vroeg haar naar haar ervaringen en gevoelens.

Megan vertelde over haar constante zoektocht naar succes en perfectie. Ik legde haar uit dat geluk niet komt door pijn te vermijden, maar door het leven te omarmen zoals het is, met al zijn ups en downs. “Zonder donkere momenten zou je de lichte momenten niet eens opmerken,” zei ik.

Deze woorden raakten iets bij Megan. Ze besefte dat ze altijd dacht dat geluk alleen uit positieve ervaringen bestond. Nu begreep ze dat tegenslagen de vreugdevolle momenten juist betekenis geven. Zonder dieptepunten zou dat zo gewoon worden dat het niet meer als geluk voelde!

Megan besloot haar aangeleerde patronen te veranderen. Ze leerde zichzelf toe te staan fouten te maken en moeilijke emoties te voelen. Ze nam risico’s, zelfs als ze kon falen. Ze accepteerde dat het leven niet altijd perfect is en vond juist daarin de schoonheid.

Langzaam maar zeker werd Megan’s geluk dieper en echter. Niet omdat haar leven perfect was, maar omdat ze de imperfecties had leren omarmen. Na een aantal sessies vertelde ze me dat ze een prachtige bevestiging had gekregen. Op een avond, zittend op haar veranda zag ze een regenboog en besefte ze ineens dat er zonder regen, helemaal geen regenbogen zouden zijn.