“Hey look, a squirrel!”
Normaal is dat mijn ADHD-kreet wanneer ik weer eens afdwaal.

Maar deze keer is het écht: een eekhoorn, zomaar in onze notenboom. Voor het eerst.

Alsof hij daar speciaal zit om me eraan te herinneren dat er altijd iets nieuws te ontdekken valt, zelfs dicht bij huis.

De afgelopen week voelde als één lange week van rusten, lezen en luisteren. Ik leef in mijn eigen cocon, op mijn eigen ritme. De dagen zijn gevuld met zon op mijn huid, de rust van de wei, en het besef dat de wereld ook best even zonder mij doordraait.

In mijn buik lopen de mannetjes af en aan. Ze dragen helm, veiligheidshesje en hebben een duidelijke taak: herstelwerkzaamheden uitvoeren. Hier een scheurtje dichtmaken, daar een verbinding versterken, en ondertussen steeds kijken of alles volgens planning verloopt.

Een jumpsuit na een buikoperatie is echt een fantastisch kledingstuk.

Zeker wanneer hij zo soepel is als die van mij; de zalmoranje jumpsuit die je op de foto’s steeds ziet terugkomen. Ik heb m al jaaaaaaaren en het is een echt flodderding

Iedere dag loopt het meisje (niet omdat het kan, maar omdat het moet) een paar keer naar de brievenbus.
Gelukkig kán het ook.

Ze loopt niet naar de brievenbus om er iets uit te halen, maar om haar lichaam weer te laten wennen aan beweging. Heel rustig, op vertrouwd terrein.

Vanochtend ontdekte ik iets nieuws: ik kan weer opstaan uit mijn stoel en draaien in bed zonder mijn armen als hijskraan te gebruiken. Gisteravond nam ik mijn laatste pijnstilling, dus ik ga ervan uit dat mijn lichaam het proces nu zelf draagt.