De molen draait. En hij draait op volle toeren.

Gisteren had ik zo’n mwah-dag. Niet goed te duiden. Geen duidelijke reden, gewoon… mist in mijn hoofd.

Ik zit tussen afspraken in, krijg informatie in allerlei vormen en formaten, en m’n systeem probeert daar iets zinnigs van te maken.

Net terug van het gesprek met de oncoloog: een jonge vrouw, vriendelijk, kundig én met oog voor de mens achter het dossier. Zo fijn!

Ze heeft zelf nog een echo gedaan. De tumor is klein — 1,5 cm — en er is geen doorgroei naar de baarmoederhals te zien. Dat is goed nieuws.

Ik neem de dingen zoals ze komen. Geen paniek, geen doemscenario’s — gewoon stap voor stap, dag voor dag.

Soms is er wel wat onrust. Vooral als ik in het niet-weten beland: wanneer hoor ik iets? Wanneer komt de volgende afspraak? Dat schuurt dan even. Wachten, dat is soms lastiger dan het nieuws zelf.

Het begon eigenlijk vrij onschuldig: wat bloedverlies. Dus ik ging naar de huisarts, die me doorstuurde naar de gynaecoloog.

Die zag meteen een poliepje zitten. “Ziet er goedaardig uit hoor, 90% kans van wel.” Toch maar een afspraak ingepland voor een kleine poliklinische ingreep — gewoon om ’m weg te halen. Voor de zekerheid. Dat is er nooit van gekomen…

En toen was daar ineens dit: een groep zonder gesprek, maar vol leven.
Ik weet niet precies waarheen ik ga, maar ik weet wél waarvoor ik kies.
Niet vechten. Wel voelen.
Niet overleven. Maar léven.

Ik neem je mee, in stukjes.
Dank je dat je er bent