Gisteren was een beetje een pipse dag. Veel pijn, veel moe.

Aan de buitenkant zie je alleen maar een paar gaatjes en een licht gebruind velletje. Niet bepaald het beeld van iemand die een grote buikoperatie heeft gehad.

Omdat ik een allergie heb voor ibuprofen, kreeg ik bij ontslag uit het ziekenhuis geen extra pijnstilling mee. Maar toen de verpleegkundig casemanager gisteren belde om te vragen hoe het ging, bleek al snel dat het niet optimaal was.

Ik denk dat de pijnstilling van tijdens de operatie nu écht is uitgewerkt. In bed kan ik mijn draai niet vinden… en draaien zelf lukt ook al niet.

Naar huis – met verdwijntrucs en spuitjes

Vanaf de eerste zonnestralen van gisterochtend wist ik het zeker: ik wil naar huis. Ik had het hier wel gezien.

Ik ben kennelijk lastig te prikken. Interessant om op je 57e achter te komen.
Na een paar mislukte pogingen en het plaatsen van een extra infuus onder narcose besloot datzelfde infuus gisteravond dat onderhuids water opslaan een revolutionaire behandeling moest zijn.

Gisteren om 11 uur werd ik opgenomen. Bij aankomst op de afdeling had ik nauwelijks tijd om mijn tas neer te zetten, want ik mocht meteen door. Dus hup: in zo’n prachtige, modieus onverantwoorde operatiejurk, afscheid nemen van Gerben, en op naar de OK.