De afgelopen weken waren goed. Rustig, naar binnen gekeerd, maar goed.

Gisteren kreeg ik mijn vijfde kuur.
Vijf! De één-na-laatste!

En mijn bloedwaarden waren weer op het niveau van eind september. Ik geloofde het bijna niet, maar het stond er echt. En dat betekent dat er nog maar één te gaan is. Als alles meezit, ben ik voor het einde van het jaar klaar met de chemotherapie.

Naast de grote lijnen van dit traject zijn er talloze kleine kwaaltjes die er gewoon bij horen, en die ik niet altijd benoem.

Niet omdat ze er niet mogen zijn, maar omdat het er zó veel zijn dat ik anders een wekelijkse encyclopedie zou moeten uitbrengen.

Vandaag is zo’n dag waarop één van die bijwerkingen zich duidelijk laat zien: neuropathie.
Een prachtig woord voor iets wat helemaal niet zo prachtig voelt.

Chemotherapie pakt snel delende cellen aan. Dat is precies de bedoeling.
Alleen… zenuwcellen vallen óók onder die categorie.
Dus worden die net zo hard meegenomen in de strijd.

Het chemobrein is een vreemd ding. Ik wist tot een paar weken geleden niet eens dat het bestond.

Het voelt alsof er ergens in mijn hoofd iemand aan de knoppen zit die ineens besluit:
Dit woord? Dat krijg je nu even niet.
Of: wat je net hoorde, zei of zag? Foetsie. Verdwenen in het niets.

De afgelopen twee weken waren er vooral om even naar binnen te keren. Niet alleen letterlijk, ook in mijzelf. Inmiddels twee fijne gesprekken gehad met de ethicus van het ziekenhuis. Het is heerlijke voeding voor mijn ziel en sparren op een manier die aansluit bij hoe ik deze levensperiode ervaar.

De derde kuur is pittig. Al op de tweede dag merkte ik dat de bijwerkingen eerder en heftiger kwamen dan de vorige keren.

Vandaag is het dag 4. Die ben ik begonnen zonder slaap, want dat lukte vannacht niet.

Wat me het meest parten speelt, is het verlies van energie. De vermoeidheid die me soms plotseling overvalt, alsof iemand de stekker eruit trekt. Van het ene op het andere moment is het op. Dan breekt het zweet me uit en moet ik gewoon gaan zitten.

De derde chemo zit er net in. Over anderhalve week ben ik op de helft!!

Vanmorgen bij onze casemanager even gesproken over de chemo-vermoeidheid.
Een hele andere vermoeidheid dan die van inspanning (of de rebound van Ritalin 🤪)

Er zijn dagen waarop het voelt alsof de trein waarin ik zit, plotseling tot stilstand komt. Zonder waarschuwing, zonder aankondiging. Een soort van noodstop waarbij alle systemen even uitvallen.