Vandaag kreeg ik groen licht voor de volgende kuur, aanstaande maandag.
Bij de oncoloog hebben we samen teruggekeken op hoe het de vorige keer ging en hoe mijn lijf reageerde.

Ze stelde voor de dosis dexamethason wat te verlagen, in de hoop dat het niet-slapen minder heftig zal zijn.
Een kleine aanpassing, maar eentje die hopelijk veel verschil maakt.

Het voelt goed om zo in gesprek te zijn en steeds weer te kijken wat beter kan.
Maandag stap ik dus weer in voor de volgende rit, met vertrouwen en iets meer rust in het vooruitzicht.

Dus nog even éxtra genieten van de komende, hopelijk zonnige, weekenddagen!

De meteorologische herfst is begonnen.
Je merkt het meteen: de ochtenden zijn frisser, de lucht ruikt anders, de zon staat lager en het licht heeft die zachte gouden gloed die alleen september kent. Ik roep om de haverklap: Kijk, wat een mooi licht! en maak in gedachten de mooiste plaatjes.

Na een paar dagen écht behoorlijk last van bijwerkingen te hebben, was het alsof er maandag een schakelaar omging.
De pijn ebde weg en mijn maag werd rustiger. Meerdere keren per dag eiwitrijk eten en een glaasje cola als trouwe ondersteuning deden hun werk.

Via kanker.nl belandde ik vorige week bij het profiel van Eefje*.
We reizen volgens hetzelfde spoorboekje, alleen ligt zij één rit voor.

De eerste dag, de echte chemo-dag, ging dus verrassend soepel.
Geen klachten, logisch natuurlijk: de medicijnen moesten hun werk nog opstarten. Alleen die last van de dexamethason… Ik riep nog stoer: “Als ik kan kiezen tussen misselijk zijn of niet slapen, kies ik voor niet slapen.”
Na drie nachten zonder slaap kwam ik daar toch een beetje op terug. Ik wist niet meer wat voor of achter was, of t ochtend of avond was, of wie ík überhaupt was.

En toen kwam de dexamethason.
Hét wondermiddel tegen allergische reacties en misselijkheid – én tegelijk de geheime brandstof voor een nachtelijke stuiterbal.