De meteorologische herfst is begonnen.
Je merkt het meteen: de ochtenden zijn frisser, de lucht ruikt anders, de zon staat lager en het licht heeft die zachte gouden gloed die alleen september kent. Ik roep om de haverklap: Kijk, wat een mooi licht! en maak in gedachten de mooiste plaatjes.

Na een paar dagen écht behoorlijk last van bijwerkingen te hebben, was het alsof er maandag een schakelaar omging.
De pijn ebde weg en mijn maag werd rustiger. Meerdere keren per dag eiwitrijk eten en een glaasje cola als trouwe ondersteuning deden hun werk.

Via kanker.nl belandde ik vorige week bij het profiel van Eefje*.
We reizen volgens hetzelfde spoorboekje, alleen ligt zij één rit voor.

De eerste dag, de echte chemo-dag, ging dus verrassend soepel.
Geen klachten, logisch natuurlijk: de medicijnen moesten hun werk nog opstarten. Alleen die last van de dexamethason… Ik riep nog stoer: “Als ik kan kiezen tussen misselijk zijn of niet slapen, kies ik voor niet slapen.”
Na drie nachten zonder slaap kwam ik daar toch een beetje op terug. Ik wist niet meer wat voor of achter was, of t ochtend of avond was, of wie ík überhaupt was.

En toen kwam de dexamethason.
Hét wondermiddel tegen allergische reacties en misselijkheid – én tegelijk de geheime brandstof voor een nachtelijke stuiterbal.

De eerste chemo

De eerste chemo is een feit.
Niet op de dagbehandeling, waar je op een grote zaal met tot wel 15 anderen bent, maar de real deal: VIP-treatment op verdieping 12, op een tweepersoonskamer. Lekker prikkelarm, dat vond ik best prettig.