De afgelopen anderhalve week was ik opvallend weinig bezig met het hele chemo-traject. En dat voelde best lekker.
Ik deed leuke dingen: speelde samen met 9 andere creatieve en innovatieve vrouwen met personal branding en archetypes, had fijne gesprekken met deelnemers, ging op bezoek bij mijn vader en reed zelfs even langs mijn huis in Goes (waar ik sinds half juni niet meer was geweest). Wonder boven wonder leefden alle planten nog!

Gisteren heb ik lekker ge-LEGO’d, met niet-voelende vingers. En dat is nog best een uitdaging. Probeer maar eens een radio van LEGO te bouwen wanneer je wijs- en middelvingers nauwelijks voelen wat ze aanraken, laat staan hoeveel druk je moet zetten om kleine blokjes aan elkaar te klikken.

Maar wat het wél doet, is afleiden. Heerlijk afleiden, op zo’n grijze, regenachtige dag.

Chemo 2.
De dexamethason is aangepast en daardoor slaap ik dit keer redelijk. Wat wel opvalt: de bijwerkingen komen sneller door. Misselijkheid, pijnlijke gewrichten, tintelingen in mijn wijsvingers. En een soort bewegingsdrang die me soms met kievitpassen( zoals Gerben het noemt) door het huis laat lopen.

Bezig zijn helpt, maar ik merk ook hoe snel de moeheid toeslaat. Toch is het draaglijk. Het is ook dit keer weer accept-eren: ontvangen wat me wordt gegeven en dankbaar zijn voor de kansen die het me biedt.

De kadootjes van vandaag.

Vanmorgen stond ik bij de Action in de rij achter een dame met heel kort grijs haar. Ze draaide zich om en keek me met vriendelijke ogen aan. Anders dan veel anderen meed ze mijn blik niet en keek ze naar mijn kale hoofd.

Nu is mijn hoofd weer egaal: glad en zonder die vreemde haarpijn als ik erover wrijf. Het voelt als een volgende stap. Eentje die ik zélf heb gezet.

Na kale plekken tussen mijn korte stekeltjes en haarpijn tijdens en na het slapen, heb ik vanmorgen de knoop doorgehakt. Gerben heeft het haar dat er nog zat helemaal geschoren.

Nu is mijn hoofd weer egaal: glad en zonder die vreemde haarpijn als ik erover wrijf. Het voelt als een volgende stap. Eentje die ik zélf heb gezet.

Vandaag kreeg ik groen licht voor de volgende kuur, aanstaande maandag.
Bij de oncoloog hebben we samen teruggekeken op hoe het de vorige keer ging en hoe mijn lijf reageerde.

Ze stelde voor de dosis dexamethason wat te verlagen, in de hoop dat het niet-slapen minder heftig zal zijn.
Een kleine aanpassing, maar eentje die hopelijk veel verschil maakt.

Het voelt goed om zo in gesprek te zijn en steeds weer te kijken wat beter kan.
Maandag stap ik dus weer in voor de volgende rit, met vertrouwen en iets meer rust in het vooruitzicht.

Dus nog even éxtra genieten van de komende, hopelijk zonnige, weekenddagen!