Naar huis – met verdwijntrucs en spuitjes

Vanaf de eerste zonnestralen van gisterochtend wist ik het zeker: ik wil naar huis. Ik had het hier wel gezien.

Ik ben kennelijk lastig te prikken. Interessant om op je 57e achter te komen.
Na een paar mislukte pogingen en het plaatsen van een extra infuus onder narcose besloot datzelfde infuus gisteravond dat onderhuids water opslaan een revolutionaire behandeling moest zijn.

Gisteren om 11 uur werd ik opgenomen. Bij aankomst op de afdeling had ik nauwelijks tijd om mijn tas neer te zetten, want ik mocht meteen door. Dus hup: in zo’n prachtige, modieus onverantwoorde operatiejurk, afscheid nemen van Gerben, en op naar de OK.

De zon is er nog niet… maar ik hoop dat ze zich straks alsnog laat zien.

Het is de laatste dag voor de operatie, en ik beweeg er zachtjes doorheen. Geen stress, wel ritueeltjes.

Ik heb m’n haar geverfd. Gewoon omdat ik daar zin in had. Een beetje me-time met een kwast en een handdoek om m’n hoofd.

Het gaat ineens hard.

Gisteren had ik de MRI van mijn lever, en gelukkig: niets vervelends te zien. Het bleek een veelvoorkomende, goedaardige clustering van levercellen — totaal los van de baarmoederkanker, dus echt een toevalsbevinding. Er hoeft ook niets aan te gebeuren dus de rest kan gewoon doorgaan. En dat is in dit geval best lekker.